درخشش مروارید

سختی ها پایدار نیست آنچه ماندنیست تلاشی است برای زندگی.... برای بودن نه ماندن ودر جا زدنهایی که بوی ماندگی وتکرار میدهد... برای هر روز نو شدن ... هر روز طعم نفس کشیدن رو حس کردن... لذت قدم زدن و نفس عمیق رو کسی میفهمد که هرروز متولد میشود و تن کهنه خود را میمیراند  و جان دوباره میگیرد... برای پرواز آنچه مهم است جرات پریدن است نه دو بال بلکه بال ذکاوت وباور  میخواند وشوق پریدن.. خیلیها خواسته ونا خواسته جلوی پروازتو گرفتن اما شوق پرواز رو آرزو نکن.... بپر...   بپر.... بپر... پرواز کن. باور داشته باش که خدایی هست که تو آسمونش مواظبت هست و بال زدنهایت را میشمارد و تنهایت نخواهد گذاشت. وتنهایت نخواهد گذاشت وتنهایت نخواهد گذاشت بپر دوست من پرواز رو باور کن. درخشش مروارید...

دلم اتاقی میخواهد درست زیر این سقف فیروزه ایی آسمان... اتاقی با رنگ وبوی خویش ...با ستاره های امید...با یک پنجره به روی آرزوهام... هر روز گلدانهای پشت پنجره را با صفای خاطر آب دادن وبوییدن عطر یاس رارقی... دلم اتاقی میخواهد به درخشش شبهای مهتابی وطلب یاری که حبیب است وطبیب است وخود یار جانی است او اتاقی به طعم چای سماور ذغالیش ... به گرمی حضور آن جانان که شمع محفل انس است و به دور کرسی ترم پوش با گلهای جقه ایی فیروره ای وسینه کنگره ای ودانه های انار در کاسه سفالی آبی و پسته های خندان در کاسه دیگرش وسادگی صمیمانه با هم بودنمان وسازی واوازی و به به چه صفایی دارد... اتاقی مملو از گرانبهاترین کتابها که روزگارم را با آنها سپری میکنم ومی آموزم واز دانستنشان چه  لذتها نصیب میشود ... فرشی ماندگار وچراغ آویزی که روشنی بخش لحظات من بوده و هست... دلم اتاقی میخواهد با ماندگاری تک تک لحظاتم که با تو گذشت وبا تو آموختم ...با تو خندیدم...با تو نوشتم...با تو نفس کشیدم...با تو خواندم... اری این اتاق یادگار تمام لحظه های من است ...یادگاری که در این گنبد دوار بماند...یادگاری از بهترین شعرها ...بهترین فیل درخشش مروارید...

اینبار تو بیا... هربار که لحظه ای دوری در تقویم زندگیمان رقم میخورد...لحظه ای دلنگرانی...لحظه ای پریشانی...لحظه ای ناراحتی...لحظه ای مشوشی...لحظه ای گمان جدایی... لحظه ای هچوم افکار دالواپسی... مرا تاب وطاقتی بیگمان نمیماند.. فکر نبودنت....فکر نداشتنت...حتی فکرش مرا دوان دوان بسوی تو میکشاند... چه روزهایی قدم های تند من واشتیاق بینهایتم مرا به تو خواند...قلبم از وجد وطرب در سینه نمیگنجید و دلی نداشتم که جسارتها را بفهمد...که کوه جابجا کردنها و قدرت عشق را حس کند..هرچه بود پیش تو بود وهست...آ خ که چه دلتنگ نخستین دیدارم...آخ که چه بی پروا این قلب سراغ تو را میگیرد... هر درخشش مروارید...

امروز آغاز سال جدید قمری است.... آغاز ماه جدید ...امروز شروع دوباره است... حسم میگوید امروز ودر همین روزها شروع دوباره بودن همیشگی است... بودنی از جنس ماندن وساختن... بودنی سراسر شوق وامید وهر روز از عشق بنایی جاوید ساختن ساقی بساطی نو فکن ....مطرب بیا چنگی بزن... دل را ببین در کوی جانان آمده با آنکه راهش تنگ بود...هم دور وهم پر سنگ بود...با رهزنان در جنگ بود....فاتح ز میدان آمده... وااااااای خدای من  دل نیست این جان آمده... از بهر درمان آمده خدایا شکککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککککرررررررررررررررررررررررررتتتتتتتتتتتتتتتتتت   درخشش مروارید...

دل من دير زمانی است كه می پندارد : « دوستی » نيز گلی است ؛ مثل نيلوفر و ناز ، ساقه ترد ظريفی دارد . بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد جان اين ساقه نازك را                        - دانسته-                           بيازارد !   در زمينی كه ضمير من و توست ، از نخستين ديدار ، هر سخن ، هر رفتار ، دانه هايی است كه می افشانيم . برگ و باری است كه می رويانيم آب و خورشيد و نسيمش « مهر » است   گر بدانگونه كه بايست به بار آيد ، زندگی را به دل‌انگيزترين چهره بيارايد . آنچنان با تو در آميزد اين روح لطيف ، كه تمنای وجودت همه او باشد و بس . بی‌نيازت سازد ، از همه چيز و همه درخشش مروارید...

امروز را فراموش نکن ...امروز را بخاطر بسپار ....روزی که آمدی وقصه را شروع کردی...گفتی خواهم آمد ...خواهم نوشت ...خواهم رقصید....خواهم ....خواهم....خواهم....وباخود عهد کردی که بمانی وترانه ماندن را بسرایی...ماندنی از جنس خواستن ...همت...تلاش...تعالی..گفتی هرروز نه رنگ دیروزم نه رنگ فردا ...گفتی شعر را بهانه نکردم برای دیدار وماندن...گفتی لحظه آمدن را دوست دارم باهمه ی سختیهایش ..با همه ی دلهره هایش....با هفت خان رستم وهفت شهر عشق و...واوگفت بمان...برای ماندنت تلاش کن ...نگذار مردابی باشی از رنگ رکوود...نگذار خزانی باشی بی بهار ...نگذار درختی باشی بی ثمر...ودانه ای باش برای بالا درخشش مروارید...

نور خدا تورا از گزند ها وآسیب ها در امان میدارد وتو را از شر بدور.....آن هنگام که بوی خدا میدهی بوی شیطان وبد نفسی از تو دور است ...آن هنگام که رنگ خدا رنگ لحظه هایت باشد رنگ وبوی تو چیز دیگریست...   کجایی؟در کجا ایستاده ای؟بکجا خواهی رفت؟وقتی از خدا میگویی وبا خدایی شیطان از تو دور تر دورتر میشود.وقتی بانام الله راه میروی ...غذا میخوری...کاری انجام میدهی...همه توکل تو به یک پشت گرم وحمایتی عظیمی است                                                                                                                             درخشش مروارید...

امروز هم گذشت..... روزی دیگر در انتظار شروع است وساعت حوالی 12 نیمه شب.... روزهای انتظار وطعم دوباره دیدار واینجا دلی بیقرار که ثانیه ها را رصد میکند.... شروع دوباره روز دیگر: طلوع روشنایی  آری  همان طعم دوباره دیداری است  که نویدش سپیده دم انتظار است"همان نگاه بیقرار آسمان بر پهنای ژرف زمین:شکوفایی گل امید در قلب باغچه تازه آبیاری شده ....  چه صفایی دارد لحظه دیدار خورشید بر چشمان منتظر زمین...   درخشش مروارید...

آری تو آمدی از پس آن دیوارهای تو در تو از پس شعله های گدازان چشم.... آمدی تا ببینمت نه برای لحظه ای بلکه برای یک عمر تو را ببویمت   عزیزم....در کدامین  ثانیه ها گذر چشمان توست...در کدامین روز ودر کدامین سال دستهای وصال را با اشتیاق بوسه خواهیم زد...در کدامین شروع ثبت همیشگی قامت بودن ماست... برگها میریزند ...باد میوزد...درخت شکوفه میکند...برف ردپای سپیدش را از بالا تماشا میکند...تو خواهی آمد وچقدر ثبت این لحظات وخاطره اش جاوید است جاوید ...جاوید...   زنده باد عشق  ....زنده باد امید درخشش مروارید...

نمیگم آخرین که اولینه...نمیگم که تنهام که همه ثانیه ها با تو بودم...با تو رفتم... امروز تو هستی ومن روحم امروز تو میری ومن اینجام....نه همون جایم بویت هنوز مست میکنه حتی بیشتر.... تو روخدا برگرد....ادامه این راه فقط توست... باید به خودم به کار برسم که برگردی...می آیی   نه میتونم ببینمت نه میتونم نبینمت یه روز این مطالب رو میخونی...شاید به حال امروز من پی ببری میخوام بیام...بذار پاشم...بذار بیام تا شاید کنارت باشم من همیشه بودم نباید تنهات بذارم منتظررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررمممممممممممممممممممممممم بیااااااااااااااااااااا درخشش مروارید...

پاییز فصل ترانه های بی آغاز است ... فصل عاشقانه برگ وباد آنقدر که شاخه تاب نگه داشتن برگ را در مقابل این عشق ندارد...فصل سکوت و باران پشت پنجره...بوی غروب از میان شاخه های زرد پوش....صدای پرنده ها که حس غریبی دارند.. پاییز بوی تو را میدهد...وقتی در کنارت آرامش گرمی را حس میکردم و نم باران پشت پنجره را تماشا قدم زدن روی برگهای خزان زده خش خش کنان آخ که چه لذتی دارد... نمیدانم الان در چه فکری... با اینکه مسافتها از من دوری ولی اینجایی...به من لبخند میزنی وگاهی حرفهایت را میشنوم که میگویی خیلی دلم تنگ شده پاییز شد وتابستان گذشت... اما هوای دل من بهاریست...بهار امید...به درخشش مروارید...